Za co Piłsudski odznaczył Kuncewiczową?

Rok 1915: dwudziestoletnia Maria Dołęga-Szczepańska, Kuncewiczowa in spe, prowadzi kółko oświatowe. Na początek jest nauczycielką pięciorga dzieci. Uczy literatury polskiej, historii i geografii. Kuncewiczowa napisze o tym w Fantomach:

„W latach jeszcze rosyjskich, ale już wojennych za radą ojca [Józefa Szczepańskiego, profesora matematyki i dyrektora szkół] założyłam we Włocławku – sama smarkata – ogniska oświatowe, sieć zakonspirowanych »kompletów« prywatnych po domach, gdzie »inteligentne panienki« pouczały stróżowskie dzieci o niegdysiejszych śniegach polskości. Naukę popierała szklanka mleka i kromka chleba z masłem.”

[Ochronka we Włocławku na ulicy Biskupiej]

Dopiero w roku 1931 otrzymała za to Medal Niepodlegości. Na dyplomie do medalu widnieje m.in. podpis marszałka Józefa Piłsudskiego. Dlaczego tak późno odznaczono pisarkę? Krzyż i Medal Niepodległości zostały ustanowione w październiku roku 1930 rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w celu „odznaczenia osób, które zasłużyły się czynnie dla niepodległości Polski w okresie przed wojną światową lub podczas jej trwania oraz w okresie walk orężnych polskich w latach 1918 – 1921, z wyjątkiem wojny polsko-rosyjskiej na obszarze Polski”.