W poszukiwaniu straconego czasu / Auf der Suche nach der verlorenen Zeit

Stara brama, ciemne okna. W mieszkaniu na pierwszym piętrze, w jadalnym pokoju, siedzi rodzina całkiem inna niż ta, do której należała Gertruda.

Co się z nią stało, nikt nie wie.

[…] Tam żyją ludzie: ciężko im i źle

w ciemnych pokojach. W każdym geście trwoga.

Potulni bardziej są niż  jagniąt trzoda,

która nie widzi  ziemi nieopodal

choć ziemia czuwa, chociaż ziemia tchnie.

_______________________________

Są także dzieci tam, gdzie okien kraty,

gdzie wciąż otacza je znajomy cień.

Nie wiedzą dzieci, że wołają kwiaty

i piękny, wietrzny, rozświetlony dzień,

bo chociaż dziećmi są, wciąż smucą się.

[…]

[…] Da leben Menschen, leben schlecht und schwer,
in tiefen Zimmern, bange von Gebärde,
geängsteter denn eine Erstlingsherde;
und draußen wacht und atmet deine Erde,
sie aber sind und wissen es nicht mehr.

_______________________________

Da wachsen Kinder auf an Fensterstufen,
die immer in demselben Schatten sind,
und wissen nicht, daß draußen Blumen rufen
zu einem Tag voll Weite, Glück und Wind, –
und müssen Kind sein und sind traurig Kind. […]

[Rainer Maria Rilke – Księga o biedzie i śmierci / Das Buch von der Armut und vom Tode]