Skarb Kuncewiczów

Tym skarbem w „Willi pod Wiewiórką” w Kazimierzu Dolnym jest niewątpliwie piec huculski — najcenniejszy zabytek Huculszczyzny w Polsce. Z pliku graficznego o bardzo dużej rozdzielczości zamieszczamy jedynie wycinek, aby zachęcić obserwatorów bloga do osobistego obejrzenia eksponatu, na miejscu, w Kazimierzu. W sierpniu r. 2012 Dom Kuncewiczow otrzymał od najwyższych władz Ukrainy dar w postaci albumu o ceramice huculskiej. Do obejrzenia codziennie na miejscu.

Piękny zabytek pochodzi z okolicy położonej w górnym dorzeczu Prutu i Czeremoszu w Karpatach Wschodnich. Kraina ta w okresie międzywojennym była silnym źródłem inspiracji dla polskich artystów. Dzika przyroda i niezwykłej urody kultura tamtejszych górali zawsze budziła szacunek i podziw obserwatorów. Dzieje się tak po dziś dzień.

Skąd w Kazimierzu wziął się ów skarb? Kafle przywiózł w latach 30. XX wieku malarz Michał Boruciński (1885–1976). Był  serdecznym przyjacielem Kuncewiczów, miłośnikiem Huculszczyzny, który stworzył m.in. graficzny cykl głów Hucułów. Piec zaprojektowany przez inżyniera Karola Sicińskiego stał się największą ozdobą „Willi pod Wiewiórką”, ukończonej w roku 1936, na trzy lata przed wybuchem wojny. Przetrwał rządy „brunatnych” i „czerwonych”, jak to określiła  w jednym z tekstów Kuncewiczowa. Szczęśliwi właściciele pieca nie spodziewali się, że wkrótce dane im będzie odwiedzić miejsce jego powstania, i to w dramatycznych okolicznościach, na początku II wojny światowej.

Zapraszam do przeczytania następnego tekstu pt. Ziszczone marzenie o Huculszczyźnie.